Bewoonster An vertelt

Een ander leven

Wanneer je getroffen wordt door een NAH, verandert je leven ingrijpend. Het heeft een invloed op jou als persoon, maar ook op je directe omgeving. Ik was dan ook blij dat ik eerst gewoon thuis kon blijven wonen. Toen dat niet meer mogelijk was, ging ik samen met mijn ouders op zoek naar een andere oplossing. Na een verblijf in een voorziening in Oost-Vlaanderen, waren we blij dat er in de Stichting MM Delacroix een plaatsje vrijkwam in de NAH-afdeling. Dichter bij huis kunnen verblijven, maakte het zowel voor mij als voor mijn ouders gemakkelijker.

Een warme thuis…

Wonen in een voorziening is niet altijd gemakkelijk. Je geeft een groot deel van je privacy op. Daarom was ik blij dat ik van mijn kamer echt mijn eigen plekje mocht maken. In de kleine leefgroep van 10 bewoners doen de begeleidsters hun best om iedereen een thuisgevoel te geven. Ze koken regelmatig zelf in de leefgroep en organiseren activiteiten waaraan je kan deelnemen als je zin hebt. Het liefst ga ik mee paardrijden. Via de bewonersvergadering kunnen we onze mening geven over alles wat leeft in de leefgroep en de Stichting. Deze inspraak is voor ons heel belangrijk.

…maar toch heel professioneel

Een groot voordeel van de Stichting is het uitgebreide multidisciplinaire team. Ze overleggen regelmatig en zoeken echt naar wat verbetering brengt. Diegenen die het nodig hebben, volgen ze van heel nabij op, zowel medisch als therapeutisch. Ik vind dat dit een sterkte is die nooit veranderd mag worden.

Op verschillende vlakken maakte ik al vooruitgang sinds ik hier ben. Zo werd ik dankzij de kinesiste mobieler en zelfstandiger. De logopediste leerde me nieuwe technologieën gebruiken en traint mijn geheugen. Mijn interesse voor handvaardigheden nam toe onder begeleiding van de ergotherapeute die samen met ons knutselt, kookt of een breiclub organiseert. Steeds zoeken ze naar aanpassingen zodat wat onmogelijk lijkt toch haalbaar wordt.

Fijne contacten

Veel sociale contacten vallen weg wanneer je door een NAH niet meer het leven van vroeger kan leiden. Gelukkig leerde ik al heel wat mensen kennen sinds ik in de Stichting verblijf. In de eerste plaats zijn er natuurlijk de leefgroepsbegeleiders en mijn medebewoners. Maar ook doorheen het hele gebouw kom ik verschillende mensen tegen. Ik volg muziekles in de muziekschool in Tienen. Daar leer ik ook piano en blokfluit spelen. Regelmatig speel ik voor een bewoonster van een andere leefgroep. Ik vind het leuk dat ik haar met mijn muziek kan opfleuren. Omdat de begeleiding niet altijd tijd heeft om mee op uitstappen te gaan, zoeken ze vrijwilligers. Op die manier komen we meer in contact met andere mensen buiten de voorziening.

Zo zie je dat ik ondanks mijn beperking geniet van alles wat op me afkomt. Ik hoop dan ook dat ik hier nog fijne momenten mag beleven.